Sonar, lidar, radar/optische stroom

Daarom, als triangulatie per satelliet geen goede manier is om de grond te vermijden, laten we het dan direct proberen te "zien"!

Op dit moment zijn er minstens drie kant-en-klare afstandstechnologieën die signalen kunnen verzenden en kunnen zien hoe lang het duurt voordat ze weerkaatsen: sonar, lidar en radarmodule kunnen nu allemaal worden gebruikt.

Deze sensoren hebben echter zwakke punten:

Zwakte 1: absorptie

Sommige oppervlakken stuiteren gewoon niet. Gordijnen en tapijten absorberen ultrasone golven, donkere verf absorbeert lidar en water absorbeert microgolven. Je kunt niet wegrennen van wat je niet kunt zien.

Zwakte 2: fase-interferentie

Er is signaalinterferentie tussen sensoren. Wat gebeurt er als je meerdere identieke sensoren bij elkaar zet? Hoe weet je dat het signaal dat je hebt gedetecteerd bij deze sensor hoort? Zelfs een enkele sensor moet de overspraak zelf opvangen en lang genoeg wachten totdat de echo verdwijnt.

Signalen kunnen worden "gecodeerd" (in principe gecodeerd) zodat elk signaal uniek is, maar dit vergroot de complexiteit van het apparaat. * * Een goede oplossing is om het signaalplan semi-willekeurig te maken, zodat de tijd niet vastloopt en altijd wordt misleid door het synchronisatiesignaal.

Optische flowsensor is een andere methode, waarbij een camera wordt gebruikt om te observeren of het object in de lens groter wordt (wat aangeeft dat de grond/muur snel stijgt), kleiner (wanneer het obstakel verdwijnt) of zijwaarts verschuift. Camera's interfereren niet met elkaar zoals sonar. Als je echt slim bent, kun je de kanteling en andere 3D-eigenschappen schatten.

Optische flowsensoren hebben nog steeds een "absorptie" -zwakte. Je hebt een goed gestructureerd oppervlak nodig om de stroom te kunnen zien, net zoals hun optische muis niet op glas kan werken. Ze worden steeds populairder, omdat streaming computing nu iets is dat je in een FPGA of een snelle embedded computer kunt stoppen.